Na regen komt zonneschijn

Ochtendglorie. Morgenstond. De avond ervoor sloten we de dag af met de woorden: “Good night, sleep tight. Tot morgen, zonder zorgen.” Deze nacht is inmiddels achter de rug en een nieuwe werkdag is aangebroken. Het ochtendritueel: half 7 gaat de wekker. Na een paar keer snoezen, kom ik versuft onder mijn klamboe vandaan. Ik hoor de regen naar beneden vallen, het klettert op het dak van huize Djedoe. Hoewel ik veelal blij ben met een verkoelende douche in dit warme tropische land, baal ik op zulke momenten van het gebrek aan warm water, want de regen laat de temperatuur flink dalen in de ochtend. Zoals gewoonlijk houd ik de badkamer veel te lang bezet, dus om 7 uur hoor ik Lukas roepen: “Fidder!”. Een teken dat hij vindt lang genoeg te hebben gewacht. Wanneer ik de badkamer uitkom tref ik een versufte Lukas aan met een vogelnestje op z’n hoofd en een peuk in zijn mond. “Goodmorning sunshine”. Nee, we zijn allemaal de niet de meest opgewekte aan het begin van de dag. Behalve Marjo, die kletst na 5 minuten wakker worden heel typerend honderduit over ik weet niet wat, want luisteren is een onmogelijke opgaaf voor mij op dat tijdstip :). Het mooie is om het verschil te zien tussen wanneer mijn huisgenoot Lukas slaapdronken de douche in verdwijnt en hoe actief en fluitend hij eruit komt. Dat doe ik hem niet na. Ik heb eerst 2 kopjes koffie en een wandeling naar m’n werk nodig om m’n volle verstand erbij te hebben. Daarom dringt het ook niet helemaal tot me door dat Lukas een verraste kreet loslaat wanneer hij de deur uit wil gaan en zijn broekspijpen tot op zijn knieën oprolt. Waarom snap ik pas wanneer ik een paar minuten later zelf het huis verlaat. Ik trek de deur achter me dicht, vouw mijn paraplu uit en wil de straat oplopen. Nog net kan ik mezelf tot stilstand behouden. Waar ben ik? Drijven we in de Surinamerivier? We wonen op water! Waar is de straat? Alles staat onder water. Het lijkt wel alsof de rivier is overgestroomd. Ik ga terug naar binnen. Ik moet over 20 minuten op m’n werk zijn, maar hoe ga ik er komen? Ik kijk naar buiten en zie scholieren in uniform met hun slippers in hun handen, broekspijpen opgerold en tot over hun enkels in het water langzaam de straat doorlopen. Hmm…daar heb ik nou niet zoveel zin in, om kletsnat op mijn werk te verschijnen. Ik besluit de taxi te bellen. De meneer die ik aan de lijn krijg, klinkt niet zo opgewekt als anders wanneer ik hem vraag om een taxi aan de Djedoestraat 24. Toch rijdt even later de taxi langzaam de straat in. Ik begeef me in het water, zie niet waar ik loop, struikel bijna en stap de auto in. De chauffeur kijkt even geërgerd naar het water dat ik zijn schone auto mee inneem, vraagt naar plaats van bestemming en rijdt zwijgend weg. Onderweg kijk ik mijn ogen uit. Wat is er in Gado’s naam gebeurd vannacht? In de stad staat het water nog hoger; mensen lopen tot op hun knieën door het water, maar de meesten hebben ervoor gekozen om vandaag de auto te nemen wat weer voor verkeerschaos zorgt. Naast me hoor ik vele tjoeri’s, wat gebrom en gemopper, maar ik luister er niet naar. Wanneer de taxi het terrein van de stichting oprijdt, voel ik opeens nattigheid. De chauffeur ook, want van het stille gemopper op het verkeer onderweg, barst hij ineens los: “Sang! Allemaal water in m’n waggi! Sang! Sang! Kijk dan! Overal water…SAAANG!”. Uhm…ja er staat inderdaad ongeveer 5 centimeter water in zijn auto, maar moet ik me daar schuldig om voelen? Hij lijkt te vinden van wel. Zelden heb ik chagrijnige Surinamers meegemaakt. Wat het weer allemaal kan doen met de mens.
Al met al kom ik dus veel te laat op m’n werk, wat overal in Sranan niet erg is, behalve op de Stichting Stop Geweld Tegen Vrouwen, want hier heerst meer een Nederlandse werkcultuur: op tijd komen, hard werken en veel structuur. Eigenlijk niets mis mee, want het zorgt voor professionaliteit en productiviteit. Zo voel ik me dan ook na de werkdag: productief, en dat is wel lekker. Hoewel het wel een raar gekozen woord is voor het maatschappelijk werk, bedenk ik me net.

Ik heb van mensen de vraag gekregen: gaat het werk je al wat vervelen? Nou nee. Er zit namelijk genoeg afwisseling in. Ik ben er wel achter gekomen dat een kantoorbaan toch niets voor mij is, geef mij maar wat meer actie. Ik zal graag wat meer direct in het leven van de doelgroep betrokken willen zijn. Een tijd geleden ben ik bijvoorbeeld samen met een cliënt naar een rechtszaak geweest. Zij moest daar een getuigenis afleggen tegen haar man. Haar man, een militair, zat al 45 dagen vast wegens de zware mishandelingen van zijn vrouw. Nu werd zij opgeroepen om een verklaring af te leggen en ze wou graag dat ik mee ging. De angst in haar ogen toen ze na 45 dagen weer oog in oog stond met haar man, de krachtigheid waarmee ze haar getuigenis aflegde…dat zijn beelden die ik niet snel meer zal vergeten. Uiteindelijk is de man veroordeeld, maar met zijn voorarrest had hij zijn straf al uitgezeten. Dat betekende dat hij op dat moment weer op vrij voeten was. Hij blij, zij doodsbang. Bang dat alles weer van voren af aan zal beginnen. Daarom besloten we samen naar de militaire politie te gaan. Daar hebben we samen met een kapitein en haar man afspraken gemaakt: hij gaat nu naar zijn buitenvrouw en zij naar huis. De komende week komt hij zijn spullen bij haar halen, maar onder begeleiding van de militaire politie. Dit heeft haar gelukkig wat gerust kunnen stellen.
Een andere activiteit waaruit de afwisseling kan blijken: de afgelopen weken was de hiphoptheatergroep ‘Made in da Shade’ uit Nederland in Paramaribo. Zij kwamen op de middelbare scholen het theaterstuk ‘Push’ opvoeren. Dit gaat over een analfabetisch meisje van 16 jaar. Ze wordt mishandeld door haar moeder en misbruikt door haar vader van wie ze voor de tweede keer zwanger is. In ‘Push’ leert ze lezen en schrijven waardoor ze langzaam vat krijgt op haar verleden en op haar toekomst in de vorm van geprojecteerde gedichten en brieven in rauwe straattaal. De stichting heeft 80 kaartjes gekregen, die we aan onze cliënten mochten geven. Ook alle medewerkers mochten mee. Het was een fantastisch stuk, heel realistisch neergezet en shockerend en humoristisch tegelijk. Toen de groep aan de scholentour begon, bleek dat het erg veel losmaakte bij de jongeren. De opvang hiervan, kon de groep zelf niet aan, waarvoor ze vervolgens de stichting hebben gevraagd om bij elke opvoering aanwezig te zijn voor de opvang van jongeren bij wie het stuk erg veel losmaakte en om even een korte voorlichting te geven over de stichting. Eén van deze dagen was het aan mij de beurt om dat te doen. Het betrof een LBGO-school, lager onderwijs, de derde klassen. Al met al zijn er 80 jongeren tussen de 16 en 20 jaar komen kijken. Het stuk werd opgevoerd; er werd naar adem gehapt op de shockerende momenten en hard gelachen op de humoristische momenten. Naderhand gingen de actrices een soort workshop met de groep houden, waarbij ik op het gegeven moment naar voren werd geroepen om het één en ander te vertellen over seksueel misbruik en incest, de stichting en het doorbreken van de stilte. Hierdoor weten de jongeren waar ze terecht kunnen als ze over ervaringen willen praten. Spannend, voor zo’n grote groep, maar erg leuk om te doen.

Oke, regen en werk. What about the spare-time…
Het vier dagen durende Surinaamse carnaval (wandelmars), concert Buju Banton uit Jamaica, hiphopfeestje, workshop Voice Dialogue, Familie Opstellingen… mooie momenten die niet vergeten mogen worden.
Vorige week zijn onze mattie’s van de Margarethalaan en onze crew uit Beekhuizen op een zaterdagochtend vroeg vanuit de stad een bootje ingestapt en de Surinamerivier op gevaren richting Atlantische Oceaan. Geen regen deze dag, maar de oude vertrouwde felle zon. Beladen met koelboxen vertrokken we naar plaats van bestemming: Braamspunt. Dit is een driehoekig stuk zandstrand dat wordt bewoond door garnalenvissers. Het bleek dolfijnentijd te zijn, want onderweg stopte de boot en ging de muziek aan. En ja hoor: tientallen dolfijnen rond de boot die afkwamen op de hoge tonen en de trillingen van de muziek. Prachtig om te zien. In de verte zagen we dolfijnen twee meter uit het water springen. Om ons heen kwamen ze in groepen van 3 of 4 met hun lijf boven het water. Het was moeilijk om een foto te maken, aangezien ze boven water komen, weer verdwijnen en dit alles te snel gaat om een duidelijk plaatje te schieten. Maar het staat in mijn geheugen gegrift en op mijn netvlies gebrand.
We hebben verder een heerlijke dag gehad op het strand, gezwommen in zout water en allen verschrikkelijk verbrand.

A bun, dit waren weer wat hersenspinsels bij elkaar geplakt. Meer foto’s volgen.
Mensen, tot snel. De tijd vliegt, zo ook ik straks weer naar NL…Aaaaahh!!!!