Soso lobi

05-03-2007
Switi Sranan. Het Surinaamse paradijs. Het land van relax, dans, sjans, mojolafu’s en zon. Bob Marley en Gentleman schallen door de straten, de rastamannen die luidkeels zingend door de stad lopen hun red-gold-green-kleurige kettingen te verkopen en fatu’s van straatjochies geven de stad een vrolijke Caribische sfeer. Geen klok te bekennen, tijd speelt geen rol. Het land met een grote diversiteit aan bevolkingsgroepen. Creolen, Marrons, Hindoestanen, Javanen, Indianen, Joden, Libanezen, Chinezen vallen met z’n allen onder de noemer Surinamers. Wan pipel, één volk, met een tal van verschillen in culturele uitingen, waarden en normen en geestelijke belevingswereld. Moskee en synagoge staan vreedzaam naast elkaar. De identiteit van dit land ligt in haar diversiteit.
Het is mooi. Ik kan ervan genieten om alleen door de stad te dwalen.
Maar niet alles is wat het lijkt. Want wie aan Suriname denkt, denkt niet aan moorden op zwervers, straathonden met uitgemergelde lijven waaronder tepels hangen die doen denken aan de uiers van een koe en de junks en prostituees in de Watermolenstraat waar je je ’s avonds liever niet in begeeft. Het geweld achter gesloten deuren of midden op straat, het harde gevangenisleven, familieruzies, het hoge percentage aan aidsbesmetting, schandalen in kinderopvangtehuizen… nee het is niet alleen maar lauwigheid. De op sommige plekken lugubere sfeer van Paramaribo merk ik niet eens meer zozeer op, ingeburgerd als ik ben, maar wanneer ik de krant weer eens opensla en gruwels krijg bij het lezen van de nieuwste berichten over de zwerver-moorden denk ik; het is niet allemaal no spang. Soms is de romantiek ver te zoeken.
Zo ook op mijn werk, wanneer ik erachter kom dat de verdachte van deze zwerver-moorden een cliënt is. Mi gado. En de dochter van een cliënt van me heeft me laten happen naar adem toen ze me vertelde wat haar moeder haar heeft aangedaan; papa vermoord en haar laten prostitueren voor het gezinsinkomen. Een andere cliënt, een getraumatiseerd meisje van 18 jaar, is haar baby verloren doordat het naar Nederland is gestuurd door familie zonder haar medeweten; naar wie, hoe, waar, het was haar een raadsel. Haar baby’tje blijkt daar uit het raam te zijn gevallen en was op slag dood. Het lijkje werd teruggestuurd naar Suriname. Bij het zien ervan was het enige wat ze kon doen flauwvallen. Nu, twee jaar later zit ze in een gewelddadige relatie, waarin haar vriend haar zodanig heeft mishandeld dat ze een tweede kind is verloren door middel van een miskraam. En niemand die zich om haar bekommerd. Een ruzie binnen de familie van weer een andere cliënt van me heeft me laatst 3 uren laten overwerken, omdat we er maar niet uit kwamen. Meisje wou terug naar gewelddadige man. Moeder was het absoluut niet eens. Stiefvader evenmin. Biologische vader en nieuwe vriendin maakten zich niet druk; “die meid bezorgd me hoofdpijn”. De gevolgen waren huilende halfbroertjes en zusjes op de stichting, schreeuwende vaders, krijsende moeder en een in haar schulp kruipend zwanger meisje die zich even later snikkend in mijn armen werpt…


5 maanden van mijn Sranan-avontuur zitten erop. Nog 5 te gaan. De tijd vliegt. Een bomvolle agenda doet mij een week als een dag ervaren, de weekenden zijn er om bij te komen van alles wat is meegemaakt, te genieten van het mooie land en… het liefdevolle. Zoals het afgelopen weekend werd Phagwa gevierd; het Hindoestaanse Nieuwjaarsfeest waarbij de overwinning van het goede op het kwade wordt gevierd, van licht op duisternis, van kennis op onwetendheid, van recht en waarheid op onrecht en onwaarheid. Geen vuurwerk, maar een rituele verbranding staat voor de verdrijving van het kwaad in de vorm van dwalingen, kwade gedachten en gewoonten. Dit wordt ‘Holika dahan’ genoemd en wordt gezien als een vreugdevuur. En vreugdevol was het. In de Palmentuin werd een feest gehouden, waar een groot muziekpodium was opgebouwd. De mensen besprenkelden elkaar met welriekende kleurstoffen en parfum. Ook gebruikten ze rode en groene kleurstof als teken van vriendschap, hoop en liefde. Toen ik aan kwam lopen in mijn schone kleren werd ik gelijk bestormd door een massa van Hindoestanen en voor ik het wist was ik roze als een suikerspin en had ik een rood met groen gezicht. Een brasa hier, een brasa daar en meedoen zal je, Holi Phagwa! Nadien tijden onder de douche m’n huid staan schrobben, maar ben nog steeds niet helemaal van mijn roze gloed en geur die doet denken aan een baby af. :)

Zo’n weekend geeft me dan weer een lading positieve energie om met volle moed de werkweek in te gaan. Want uiteindelijk overwint de liefde al het leed “Soso Lobi!”

PS: mobiel nr.: 00597 8781204, voor de liefhebbers