Avonturen met het switi Lottekind

Haast haast haast. En dat in Suriname. De laatste werkdag voor mijn twee weken vakantie verliep hectisch. Ik besefte me dat ik twee weken uit de running zou zijn en dat mijn cliënten daarom overgedragen moesten worden aan andere maatschappelijk werkers. Ook omdat ik na mijn vakantie nog maar twee weken werkzaam zal zijn bij de stichting… Sang!? NOG MAAR 2 WEKEN! Het was lastiger dan ik dacht, het loslaten, overdragen van mijn cliëntcontacten. En dat bleek andersom ook. Lieve reacties waar waardering uit blijkt als; “Oh schat, ik ga je missen! Je gaat me niet kunnen meenemen naar Nederland noh?”. Bij een andere cliënt ben ik thuis uitgenodigd om haar kinderen te zien. Zo aan het einde van de werkdag verliet ik de stichting met een toch wel onrustig gevoel.
Die avond bekroop mij dan toch het vakantiegevoel. Lotte komt over 4 dagen! 2 weken lang geen verplichtingen! Ik raakte in de feeststemming. Zo ook mijn lieve collega en vriendin Vrouw Eva. En wij samen al helemaal, we zaten in de flow, bleven in de flow en de flow werd steeds beter. We belandden in de Zsa Zsa Zsu, een nieuwe discotheek, waar we de show stalen op een bijna lege dansvloer. Ogen op ons gericht? Geen flauw idee, we gingen op in de muziek. We zongen luidkeels mee en een flesje drinken diende als microfoon. Heerlijk. Dat had ik even gemist, want het was lang geleden dat we een goede stapavond hadden.

Het was rustig op de luchthaven. Ik keek toe hoe mensen elkaar in de armen vlogen. Hartverwarmend, een weerzien na zo’n lange tijd. Opeens zag ik een blonde krullenbol verrukt om zich heen kijkend naar buiten stappen met parmantig haar koffer op wieltjes achter zich aan. Ik trok een sprintje en gaf m’n lieve zusje een warme brasa. Ay sisa, je bent niets veranderd!
“Wat een hitte”, waren haar woorden onderweg naar de stad, terwijl ik even over m’n armen wreef omdat er net een verkoelende regenbui. Ik bleek in tegenstelling tot wat ik verwacht had, toch een aardig kleurtje te hebben gekregen toen ik m’n armen naast de hare hielt. Aangekomen bij huize Djedoe werd ze verwelkomt door buurtjongens die een babykaaiman hadden gevangen in de goot. Dat arme beest met z’n bek en poten vastgesnoerd belandde bij ons op de veranda en die etters vroegen geld voor vrijlating. Na een lange discussie en 10 SRD lichter, stapten we de auto in met een kaaiman op schoot naar een touroperator die het beestje buiten de stad zal brengen. Deze man bleek een heuse slangenverzameling te hebben, waar we ons eens even over gebogen hebben…brrr…
Zo gek. Daar loopt ze dan; m’n eigen zusje in mijn thuis van 9 maanden waar niemand in Nederland een weet van heeft. “Ik voel me zo blank”, toen we over de centrale markt liepen. “Poppetje, mag ik met je mee wandelen?” Ja, haar blonde lokken vielen goed in de markt bij de Sranan mang. Lekker zwemmen, rondwandelen in de stad, uit eten; we voelden ons mensen van het goede leven.

Mi lobi Paramaribo, maar er is meer dan stad, veel meer. Suriname is zo mooi. Zo druk en vies als de stad is, zo groen, schoon en rustig is het binnenland. Ik lijk de stad dan even helemaal te vergeten. We besloten drie dagen van die schoonheid te gaan genieten in Danta Bai, wat letterlijk ‘geruis van de stroomversnelling’ betekent. Daar is het pas echt tot rust komen; al liggend tussen de rotsen in stroomversnellingen die ons een welverdiende massage gaven. “Die stroming is sterk hoor Lot, pas op dat je niet…”. “Whaaa helluuuup!!!”. Daar ging ze, mee in de stroming en er was geen houden meer aan. Gelukkig kon ze zich vastgrijpen aan een tak waarna ze gered werd door gids Blada. Hangmateren met onze aandacht gefocussed op de vogelspinnen op het plafond van het pinahutje; zolang er geen beweging in dat beestje kwam waren wij chill. Een wandeling door het regenwoud en een Saramaccaans dorpje als onderbreking van het relaxen en na elke onderneming stond er weer een heerlijke Surinaamse maaltijd op ons te wachten. Minder relaxed vonden we het idee dat we in water zwommen waarin piranha’s hongerig opzoek zijn naar hun prooi. We hebben nog een glimp mogen oppikken van apen en een mooie schildpad.

Aan alles komt een eind, zo ook aan deze mooie trip en…aan de tienerjaren. Bigi yari: erg leuk dat m’n zusje erbij was wanneer ik mijn leven als twintiger inluidde met mati’s op de veranda in Surinaamse kledendracht en Sranan taki muziek op de achtergrond.

Lui lekker vakantie...? Ja, we zaten in die vibe, maar onze tweede trip naar het binnenland betrof Brownsberg, een natuurreservaat in het tropisch regenwoud. Wandelschoenen waren geen overbodige luxe geweest. Brownsberg, de naam zegt het al, is namelijk een ruim 500 meter hoge berg op het Mazaroniplateau. Hier en daar moest wat geklauterd worden en daar hadden we geen rekening mee gehouden. Op onze slippers hebben we deze tocht gemaakt in de stromende regen, wat de berg aardig glad maakte. Bergafwaarts goed te doen, we gaven onszelf een schouderklopje toen we de Irenevallen bereikten en als beloning een verkoelende douche onder de waterval. Maar de reis terug bergopwaarts werd onze conditie goed op de proef gesteld. Na de zoveelste steile helling kregen we de slappe lach van vermoeidheid toen we over een dikke omgevallen boom moesten klauteren. Ik beloofde mezelf te stoppen met roken wanneer we de top haalden…Eindelijk aangekomen bij ons hangmattenkamp settelden we ons bij het schitterende uitzicht vanaf het plateau over het Brokopondostuweer en de uitgestrekte groene jungle met een welverdiende peuk.
’s Nachts knus in onze hangmat konden we genieten van het overweldigende spookachtige geluid van de brulapen. Bovendien heeft Lotte te horen gekregen dat ze is geslaagd voor haar vwo-examen!

Die twee weken vakantie vlogen voorbij. Voor we er erg in hadden stond ons alleen nog een laatste avond te wachten. Deze hebben we dan ook goed benut onder het mom van ‘lady’s night’ in discotheek Starzz met de vrouwen Eva en Nienke. Zo begon en eindigde ik de vakantie al dansend.

Ze heeft een stukje Nederland met zich meegebracht, m’n sisa. Vanaf dat moment werd ik me er weer een beetje bewust van dat het leven in NL natuurlijk ook maar gewoon doorgaat en dat ik nog maar anderhalve maand te gaan had hier. Op m’n werk moest ik de draad weer oppakken, er weer even inkomen en tegelijkertijd afbouwen. M’n laatste twee werkweken stonden in het teken van eindverslagen schrijven en cliëntenoverdracht. Hard werken, eindbeoordelingen en toen was het einde daar…vrijheid!!! Deze vakantie, m’n laatste vier weken in switi Sranan begon met Keti Koti; de viering van de afschaffing van de slavernij. Een gezellige boel dus. Minder leuk was het afscheid van Lukas, Marjolein en Eva die het vliegtuig zijn ingestapt en het broccoliveld van Zuid-Amerika steeds kleiner onder zich hebben zien worden. Daar zat ik dan. In een leeg huis. Met pijn in m’n hart heb ik besloten afscheid te nemen van ons fijne volkswijkje Beekhuizen, huize Djedoe en de buurtbewoners en m’n laatste weken door te brengen aan de Margarethalaan bij Inge, Marcel en Harmen. Daar vertoef ik inmiddels enkele dagen en er staan me nog twee laatste weken in dit mooie land te wachten. Nog even alles goed in me opnemen. Ik word een beetje melancholiek van.
Nog even genieten…