De eerste dagen

Jawel, ben gearriveerd in het zonnige Suriname en bevind me nu dus sinds zondag in Paramaribo. En ik zie het zeker zitten.
Zondag was dus de dag aangebroken van het grote vertrek. Na afscheid genomen te hebben van de lieve mensen die me kwamen uitzwaaien op Schiphol ben ik samen met Eva het vliegtuig ingestapt die vervolgens nog anderhalf uur aan de grond bleef omdat de passagiers geen haast hadden en dus nog lang niet allemaal in het vliegtuig zaten. Al lekker op z’n Surinaams dus, alles rustig aan. No spang, zeggen ze dan :) De vlucht viel me mee. Ben de tijd doorgekomen met muziek luisteren, wat lezen en praten met de Surinaamse vrouw naast me, die mooi kon vertellen over het land. 9 uur vliegen, maar voor ik er erg in had vlogen we boven Surinaamse bodem dat me deed denken aan één groot broccoliveld: groen groen en nog eens groen. Een klap in m’n gezicht toen ik het vliegtuig uitstapte van de hitte. Ik dacht echt even dat ik geen adem meer kon krijgen. Langs de douane, koffers gehaald en buiten stond mijn toekomstige collega Aukje me op te wachten met een bordje in d’r hand met mijn naam erop. Onderweg naar het huis heb ik mijn ogen uitgekeken. Alles is groen met felle kleurtjes, palmbomen overal, mensen leven op straat, verkopen fruit langs de weg en wonen in hutjes. Tussen mijn kreten van verbazing over de omgeving door heb ik onderweg wat gekletst met Aukje over de stichting waar ik stage ga lopen en over het Surinaamse leven. En ik kan je vertellen, dat is niet te vergelijken met die van Nederland. Zo totaal anders. Ik had echt even een soort van cultuurshock toen ik hier aankwam. Dat is misschien wat overdreven verwoord en ik wist natuurlijk wel dat het hier heel anders zou zijn dan in Nederland, maar om het echt allemaal te zien en mee te maken is toch heel wat anders. Daar kan je je niet op voorbereiden. Zulke dingen zie je op tv, maar nu loop ik er zelf. Het verkeer is één grote chaos. De mensen toeteren, scheuren overal voor langs, rijden kris kras tussen elkaar door en rijden natuurlijk links, iets waar ik niet aan had gedacht. Dus toen wij de enige rotonde in heel Suriname bereikte, riep ik “Je gaat de verkeerde kant op!” Silly me 
We bereikte het huis aan de Djedoestraat, waar ik de komende 10 maanden zal gaan wonen en Marjolein zat ons op te wachten op de veranda met een bordje nasi. Aukje vertelde dat de wijk Beekhuizen een beetje bekend staat als de criminele buurt, maar wij blijken net in het goede gedeelte te wonen. Niks aan de hand dus. Zo’n cute huisje. Zoals ik al zei een veranda dus, dan stap je een grote ruimte binnen wat de woonkamer is met achterin de keuken. Aan de linkerwand zitten deuren, met daarachter onze slaapkamers, de badkamer en het toilet. Wel wat primitiever dan we gewend zijn; we hebben alleen koud water en doen de was met de hand, maar dat maakt allemaal niks uit. Marjolein en ik hadden elkaar natuurlijk van alles te vertellen, dus dat hebben we ook gedaan op de veranda al genietend van de heerlijke warme avond. Even later kwam Lukas ook thuis en ik was nog maar een uurtje gearriveerd en de buurmannen, Gerson en Ardin genaamd, kwam eraan met het idee om naar een Braziliaans feest te gaan in Lelydorp, en wel direct op dat moment. Dus ik snel wat schone kleren aangetrokken, hup de auto in gestapt en op weg naar het Braziliaanse feest. Keiharde salsa muziek, drankjes en hapjes die steeds maar geserveerd bleven worden en dansende mensen. Gezellige boel dus, ook al was ik nog aardig moe van de lange reis en alle nieuwe indrukken. Na een paar uurtjes gingen we weer naar huis en zijn we gaan slapen. Wat een aankomst.
De volgende dag werd ik al om 8 uur wakker. Lukas en Marjolein moesten natuurlijk stage lopen dus ik heb de dag rustig besteed met het uitpakken van mijn koffer, het inrichten van mijn kamer en het genieten van de zon. ’s Avonds zijn we de stad ingegaan om wat te eten en mij wat van Paramaribo te laten zien. En daarvoor moeten we in de bus. En dan moet je je geen lijnbus voorstellen zoals in Nederland. Het zijn kleine gammele busjes waarvan er echt honderden door de stad crossen, allemaal richting centrum. Je kan gewoon langs de weg gaan staan en na een paar seconden komt er wel één aanrijden die je maar al te graag voor 1,25 SRD meeneemt. Als je eruit wilt, druk je gewoon op het knopje en stopt de chauffeur gelijk. Omdat het al avond was, was het aardig rustig in de stad en waren het voornamelijk veel zwervers die rondhingen en hier echt letterlijk in de goot lagen. Die avond hebben Marjolein en ik doorgebracht op een terras en hele leuke gesprekken gevoerd met Leon, die daar in de bediening werkt en Marjolein en Lukas al een paar weken kent. Een Surinaamse jongen met dikke gouden oorbellen in een grote gouden ketting om, van wie het leven bestaat uit jointjes roken, cocktails drinken en sma’tjes. Ohja, en tekenfilms kijken. Wat een figuur. Het relaxte leven zoals hij het noemt, maar volgens mij zit er meer achter en is het ook enigszins schijn. Marjolein en ik zijn later met de taxi naar huis gegaan en gaan slapen.
De volgende ochtend ben ik naar de vreemdelingendienst geweest om m’n visum te verlengen en daarna met het busje naar de stad gegaan. Ik dacht me nog wel te kunnen herinneren waar we de vorige avond ongeveer waren uitgestapt, maar voor ik het wist was ik in de drukte en was het me één groot raadsel waar ik me bevond. Ik ben toen maar uitgestapt en door de stad gaan lopen, waarheen wist ik niet. En dat vergat ik ook weer gelijk, want er was zoveel te zien en zo zag ik gelijk wat van de stad. Heel erg druk en veel chaos, het stinkt en op zich is het niet een heel mooie stad, maar dat alles heeft juist wel wat. Ik vind het een beetje een luguber sfeertje hebben, vooral ’s avonds, maar alle drukte en chaos zorgt ook wel weer voor wat gezelligs ofzo. Weet niet precies hoe ik het moet uitleggen. Maarja, op den duur dacht ik van nu moet ik toch echt even weer een herkenbaar punt zien te vinden, want zo kom ik nergens. Ik was dus verdwaald. Na weer een andere straat ingelopen te zijn hoorde ik opeens door al het getoeter en geschreeuw heen iemand mijn naam roepen, wat best raar is in een stad waar ik niemand ken. Stond heel toevallig Marjolein daar net op het punt om een busje in te stappen. Van haar kreeg ik de horen dat ik precies de verkeerde kant op liep en dus heb ik rechtsomkeert gemaakt en mijn weg weer terug kunnen vinden. Ik had met Eva afgesproken. We hebben samen even geluncht en zijn daarna het internetcafé even in gegaan. En ’s avonds was het tijd voor m’n eerste salsales! Twee keer in de week een cursus salsadansen van een Surinamer in een mooie ruimte met spiegels. Niet echt mijn stijl, vind het een beetje een suffe dans maar ik ben voor 10 maanden in Suriname en ik vind dat je dan op z’n minst een beetje moet kunnen salsadansen. En was erg leuk, wel een beetje simpel omdat we alleen de basispasjes kregen uitgelegd, maar de moeilijkheidsgraad zal nog wel verhogen. Na afloop zijn we naar huis gegaan, hebben we wat te eten gehaald en de avond doorgebracht op de veranda. Salsamuziek opgezet en we hebben Marjo nog even geprobeerd de basispasjes aan te leren, maar dat ging moeizaam. De buurt had het blijkbaar door dat we op de veranda aan het dansen waren dus op het gegeven moment kwam een creoolse jongen eraan die vertelde al een tijdje salsa te dansen, Cleon heet hij. Dus heb ik de goede muziek er voor op gezet en voor we het wisten stond ook hij te dansen op de veranda en werd ik door hem van hot naar her geslingerd en gedraaid, terwijl Lukas en Marjo zich zaten te bescheuren langs de kantlijn.
De volgende dag was Lukas jarig. Hij had een uitje van zijn stage en was dus de hele dag weg. Ik ben de stad ingegaan en heb mezelf wat wegwijs gemaakt. Ik kwam terecht in een straat waar een synagoge pal naast een moskee staat, iets unieks want dat is nergens anders ter wereld. En het zijn hele mooie gebouwen, denk aan het paleis in de film Alladin. Even later had ik met Marjo afgesproken om even te gaan zwemmen. Daarna zijn we even gaan winkelen en heeft ze me de wat armoedigere gedeelte van de stad laten zien, waar voornamelijk zwervers op de stoep lagen. Aan het begin van de avond zijn we met het busje naar huis gereden. Even later kwam Lukas thuis en kwamen andere mensen uit voornamelijk Groningen die hier ook aan het stage lopen zijn, even op bezoek voor zijn verjaardag. De avond hebben we met een heel clubje op de veranda doorgebracht totdat de rest het tijd vond om naar huis te gaan. Wederom een gezellige avond.
Tot nu toe zie ik het wel zitten hier. Ik vind het een beetje een bizar land, voor zover ik er nu al iets over kan zeggen. Er is veel armoede, wat duidelijk aan sommige buurten te zien is. Door verhalen van voornamelijk Lukas en Marjolein over hun belevenissen op stage weet ik dat mensen die hier problemen hebben met heel wat andere dingen te maken hebben dan in Nederland. Criminaliteit en corruptie zijn de orde van de dag. Heb verhalen van mensen te horen gekregen waarvan heel Nederland op z’n kop zou staan als dat daar gebeurde maar wat hier gewoon de dagelijkse gang van zaken is. Aan de andere kant is het ook een uniek en heel mooi land door de verschillende bevolkingsgroepen en religies die hier samen leven en de mooie natuur en de brandende zon en de vrolijke en vooral relaxte mensen. Zo staan er een synagoge en een moskee pal naast elkaar. Maandag begin ik met mijn stage bij Stichting Stop Geweld tegen Vrouwen, morgen ga ik eerst even kennis maken. Ik ben erg benieuwd hoe dat zal gaan. Wordt vervolgd!

Voor de liefhebbers, mijn adres is:
Djedoestraat 24
Beekhuizen Paramaribo
Suriname
Tel. Nr. 00597470380

Het is nu dus morgen en vanochtend heb ik kennis gemaakt met de stageplaats. Ik ging samen met Eva in de taxi erheen, zodat ik gelijk kon zien hoe ik er de volgende keer op de fiets kom. De instelling is op een terrein waar heel veel verschillende zorg- en welzijninstellingen bij elkaar staan, zoals een internaat, een school voor dove kinderen, sociale diensten, en andere stichtingen waaronder Stichting Stop Geweld tegen Vrouwen. Toen we binnen kwamen zat er een groep vrouwen om een tafel allemaal schaterend aan het lachen. Een gezellige boel, en zo is het eigenlijk gebleven. Een stel vrolijke echte Surinaamse vrouwen met een aanstekelijke lach. Verder hebben we een voorstelrondje gedaan en een rondleiding gekregen door het gebouw. Eva en ik hebben samen ons eigen kantoortje en eigen toilet en douche in het gedeelte waar alle kantoortjes van de maatschappelijk werkers zitten, zodat we ons ook kunnen opfrissen wanneer we dat willen, natuurlijk in verband met de hitte. Ik heb er goede moet in gekregen, maandag om 8 uur ’s ochtends moet ik aanwezig zijn en dan gaan we van start.
Daarna zijn Eva en ik gaan zwemmen en allebei heel erg verbrand. Ik zit nu met een roodgloeiende kop dit te typen, echt het rood als een kreeft effect. Heerlijk gezwommen en daarna weer op naar huis gegaan waar Marjo en Lukas me op zaten te wachten en we even de dag hebben besproken. Even later zijn Marjo en ik naar de moeder van een cliënt van haar gegaan om wat papieren te brengen en die bij ons in de straat blijkt te wonen. Een meer stereotype Surinaamse big mama kan je je niet voorstellen; traditionele Surinaamse kleding, dik, schaterlach en heel veel pit. We hebben er nog een tijdje gezeten en wat gepraat met die vrouw, een super leuk mens, maar ze heeft het wel moeilijk. Nu is Marjo even een dutje doen, Lukas in het internetcafé en ga ik even douchen en daarna gaan Marjo en ik de stad in, aangezien zij morgen toch vrij is.