Stage, puppy en Republiek

Allereerst bedankt voor de lieve berichten!
Mijn tweede week in Paramaribo zit er bijna op. Afgelopen maandag ben ik van start gegaan met mijn stage en ik zie het zeker positief in. Leuke collega’s, interessant werk en ik denk dat ik er veel ga leren. Het enige waar ik even moeite mee heb gehad is het vroege opstaan . Dat was lang geleden, maar nu ik eenmaal al een beetje in het ritme zit gaat ook dat me al wat beter af. Het werd wel weer tijd voor een beetje structuur.
De eerste drie weken van mijn stage word ik voornamelijk ingewerkt en dat houdt in dat ik veel moet lezen over de problematiek huiselijk geweld, zodat ik hier goed inzicht in krijg, wat natuurlijk erg belangrijk is als ik straks cliënten hulp ga verlenen. Ook moet ik in die drie weken een hele lijst van instanties gaan bezoeken, zodat ik de sociale kaart van Paramaribo een beetje leer kennen en ik weet met welke instellingen Stichting Stop Geweld tegen Vrouwen samenwerkt en hoe. Zoals instanties die rechtshulp bieden voor vrouwen, politieposten afdeling huiselijk geweld, kindertehuizen, internaten, crisisopvang, bureau alcohol en drugs, een stichting die hulp bieden aan prostituees, etc.Verder hebben we wekelijks casebespreking, waarin de stand van zaken bij een aantal cliënten wordt besproken en is er ook wekelijks deskundigheidsbevordering.
Voornamelijk door het vele lezen op kantoor nu is het dus nog een rustige tijd op mijn stage. Hierna ga ik intakegesprekken bijwonen van de maatschappelijk werkers bij de stichting en als ik er klaar voor ben mag ik zelf aan de slag. Ik heb daar erg veel zin in, eindelijk actie ondernemen.
Afgelopen weekend is Leon een avondje bij ons geweest en heeft een Surinaamse soep voor ons gekookt. Verder hebben we natuurlijk gezwommen en zijn we met de buurjongens Gerson en Ardin de stad uitgereden, want zij kenden een heel mooi plekje dat wij moesten zien. En het was zeker mooi! Ingi Pang, Bigi Pang, ik weet niet meer precies hoe het heette, maar voor degenen die ooit nog van plan zijn Suriname te bezoeken raad ik het wel aan. Daarna zijn we nog even naar White Beach gereden, een aangelegd strand vol luxe. Wit zand, zoals de naam al doet vermoeden, palmbomen, cute hutjes die je kan huren om er te overnachten. Binnenkort geeft Gerson daar zijn verjaardagsfeest, wat erg groot schijnt te worden en waar wij als enige Nederlanders zijn uitgenodigd. Maar goed, daar bij dat andere mooie plekje liep een zwerfhond een beetje rond te dwalen, echt een lief beestje. De stad loopt vol met zwerfhonden, allemaal schuwe, magere en lelijke beestjes, maar dit was echt een lief beestje. Blijkbaar had Ardin dat opgemerkt en toen ik de volgende dag thuis kwam van mijn stage, riep hij over het muurtje dat tussen onze huizen in staat dat hij er zo aan zou komen, waarvoor wist ik niet. Even later komt hij eraan lopen met een puppy in zijn handen! Puppy werd in mijn handen gedrukt, er werd alsjeblieft gezegd en Marjolein begon hysterisch te lachen. Nu zitten we dus met een puppy van ongeveer 5 weken oud, diezelfde avond nog tot Arsan gedoopt, helemaal vermagerd en verhongerd, kon niet meer op z’n pootjes staan en lag alleen maar een beetje voor zich uit te staren. Het verhaal waar puppy Arsan nou precies vandaan kwam bleef vaag, zoals bijna alles hier bij de Surinamers, maar de moeder was in ieder geval een straathond. Ik had de keus om hem op straat te gooien of er zelf voor te gaan zorgen. Arsan verblijft nu dus ongeveer 4 dagen in huize Djedoestraat 24, eet goed en maakt het al een stuk beter, er komt wat leven in en wordt al wat speelser zoals een puppy hoort te zijn. Marjolein was er iets minder weg van, zoals degene die haar kennen wel zullen begrijpen, maar ze vindt het goed dat het beestje er is, zolang ze er maar niet naar hoeft om te kijken hehe:P
Natuurlijk ook weer een salsa les gevolgd deze week, waarin we al voorzichtig in tweetallen beginnen te dansen. Maakt het alweer wat leuker, vooral doordat ik een klunzige taxichauffeur als danspartner kreeg toegewezen.
Voor dit weekend zijn de plannen om vrijdag de verjaardag van Leon te gaan vieren bij ons thuis, wat vast weer voor een leuke avond zal zorgen. Ook gaan Marjo en ik zaterdag misschien naar Colakreek, een klein paradijsje net buiten de stad, heerlijk genieten van de zon in een hangmat onder de palmbomen. Zondag wil ik met Marjo mee naar de kerk van haar stage-instelling. Het schijnt er daar nogal heftig aan toe te gaan en na al die verhalen moet ik het ook gewoon met mijn eigen ogen zien. Waarschijnlijk ben ik dus na zondag opgenomen in de familie van Victory Outreach. Wordt vervolgd.
Ik ga nu slapen, morgen weer een volle dagplanning. Heb eerst een afspraak bij Mamio Namen, die een project hebben opgezet waarin mensen worden getraind om buddy te worden van iemand die besmet is met HIV. Daarna de stad in met Marjo en Lukas, hangmat kopen voor dit weekendje Colakreek en anderen die nog zullen volgen, zwemmen en ’s avonds heb ik een lezing over omgaan met stress. Slapen dus. Sribi switi zeggen ze dan hier.

Veel liefs vanuit Switi Sranan


Het is nu zondagmiddag en ik was van plan om het bovenstaande verhaal op de site te zetten. Het weekend is dus bijna achter de rug en van de weekendplannen die ik beschreven had is helemaal niks terecht gekomen. Zo krijgen jullie wel een goede indruk van ons leven hier, want we rollen van de ene onverwachte situatie in de andere.
Vrijdag gingen Marjolein en ik zwemmen en hadden later die dag afgesproken met Lukas. Die wou een paar juwelierzaken bij langs gaan. Bij de laatste raakte we aan de praat met de juwelier en op het gegeven moment ging het over de weekendplannen. Marjolein en ik vertelde dat we van plan waren om naar Colakreek te gaan, waarop de vriendelijke man antwoordde: ‘Waarom gaan jullie niet naar Republiek?’. Dat vond hij blijkbaar veel logischer. Ook typisch iets Surinaams, bijna elke zin eindigt op ‘toch?’, alsof je altijd maar moet snappen waar ze het over hebben en het volkomen logisch is wat ze vertellen. Hij vertelde dat hij daar een vakantiehuisje had, dat je er kon zwemmen en dat we daar ook naartoe konden gaan. Nummers uitgewisseld en diezelfde avond werd nog besloten dat we daar naartoe zouden gaan. Geen Colakreek meer dus.
Die avond was het plan om de verjaardag van Leon te vieren, maar dat is verplaats naar een andere dag. Toen we rustig op de veranda aan het chillen waren, kwamen er twee jongens aangelopen die tegen ons begonnen te praten en ons begroette met de woorden 'Gods zegen, broeder Milano en broeder Anthony'. Lukas was wel benieuwd naar wat hier achter zat, dus boden we ze een drankje aan en ook zij belandden op de veranda. Het bleek dat zij bij een kerkgemeenschap zaten die nogal op een extreme manier hun geloof uit. Ze kenden de hele bijbel uit hun hoofd en vertelden dat ze door God waren gestuurd om ons tot bezinning te laten komen. Heftige discussies waren het gevolg. Ze beden hardop voor ons dat wij een teken zouden krijgen, zodat we nog gered konden worden. Vermoeiend avondje, ze leefden zo in hun eigen wereld, alles wat wij tegen hun hadden in te brengen kwam niet aan, overal was een excuus voor en toe te schrijven aan Gods wil. Mi Gado...
Die zaterdagochtend waren Marjo en ik ongeveer half 7 al uit ons nest en maakten we ons klaar voor de busreis. Na veel gedoe met de bustijden hier en de steeds wisselende informatie die we kregen van mensen als we wat over Republiek vroegen kwamen we eindelijk om ongeveer half 12 aan. We liepen de route die de juwelier, Max genaamd maar door ons al Maxi Miliaan genoemd, ons had beschreven (langs het spoor, rechtsaf door een poort, het tweede gele huisje rechts). Daar aangekomen zagen we inderdaad rechts een geel huisje, alles klopte dus. Alleen zat er een hele Surinaamse familie in de tuin. Dat kon niet de bedoeling zijn, dus vroegen we naar Maxi Miliaan. Zij riepen Max en even later komt er een jongen van twintig aangelopen: ‘Hallo, ik ben Max’. Verkeerde Max. Wij lopen weer terug en vragen nog eens aan iemand te weg. Uiteindelijk zijn we bij het goede ‘vakantiehuisje’ aangekomen. Wij hadden ons een soort houten hutje voorgesteld maar er stond ons een kast van een huis te wachten, aan het water, omringd door wit zand en palmbomen, rieten hutjes en een buitendouche. We keken onze ogen uit, zijn de buurt gaan verkennen en hingen onze hangmat op. Net toen we ons in de hangmat wouden gaan installeren kwamen er twee jongens aangevaren van de familie die we daarvoor hadden getroffen. Of we mee wouden gaan varen. Dus wij die kano in en varen maar. We hebben een hele mooie tocht gemaat door de jungle. Gezwommen bij een open plek en toen er een vis in de kano sprong tegen Marjo’s rug aan sprong ze op, gilde het uit waardoor we bijna kantelden. Eenmaal weer bij het huis aangekomen hebben we nog even wat gedronken met de aardige mensen en daarna waren we nogmaals van plan om ons te installeren in de hangmat. We hadden maar ééntje mee, maar we dachten dat we daar wel met z’n tweeën in konden liggen. Net toen we de perfectie positie hadden gevonden en we lekker achterover wouden gaan hangen, knapte het touw en vielen we met een harde klap op de grond. Marjo viel op haar stuitje, waar ze nu nog steeds last van heeft, pour girl.
We hebben van de zon genoten en even later kwam de eigenaar van het huis Maxi Miliaan eraan en zijn we weer met hem mee naar Paramaribo gereden. We waren nog geen uurtje thuis of we werden alweer door de buren mee gevraagd wat te gaan drinken in de stad. We hebben de avond doorgebracht aan de Surinamerivier en toen we ’s nachts thuis kwamen troffen we nog meer bizarre taferelen aan, maar die zal ik jullie besparen. Het is daardoor in ieder geval erg laat geworden, waardoor we het plan om naar de kerk te gaan van Marjo’s stage ook maar hebben geschrapt.
Foto’s volgen!