Albina, Galibi, Baboesanti

Afgelopen vrijdag dachten drie bakra’s wel even op eigen houtje een trip te kunnen doen. Nou, we hebben het geweten. Het was weer een avontuur op zich. Zonder iets geregeld te hebben voor overnachting, vervoer, eten en drinken, etc. vertrokken Marjolein, Margriet en ik met z’n drieën vrijdagochtend vroeg naar de stad. We waren van plan om de bus naar Albina te nemen en daar met een bootje naar Galibi te varen. Bij het vertrekpunt van de bus in Paramaribo stonden hordes mensen met ladingen bagage te wachten op deze bus. Net toen we ons af stonden te vragen of het zin had om te blijven wachten omdat de kans klein was dat we nog een plekje konden krijgen kwam er een man aangelopen die riep: “passagiers voor Albina!!”. Bleek dat hij een particulier busje had die hier en nu vertrok naar Albina en dat er nog plekjes over waren. Onze gedachten gingen gelijk op volle toeren. Oke, dit betekende afwegingen maken..gaan we hopen op een plekje in de bus of nemen we de gok om met een onbekende man een lange rit naar de oostkust van het land te maken...? We besloten te vertrouwen op onze mensenkennis en aangezien deze man vriendelijk op ons over kwam, zijn we bij hem ingestapt en reden we samen met nog enkele andere passagiers de stad uit. Onderweg werd er nog onverhoopt een gigantische klerenkast op het dak van het busje getakeld, wat voor de nodige opschudding zorgde. Na veel bloed, zweet en tranen reden we de brug over de Surinamerivier over en zo hebben we drie uur lang in een krap busje doorgebracht met een Surinamer die aan één stuk doorratelde over oninteressante dingen, een Frans Guyanees die beweerde een boek aan het schrijven te zijn en wat Boslandcreoolse vrouwen die zich merkwaardig stil hielden. Uiteindelijk bereikten plaats we van bestemming: Albina, het hoofdplaatsje van het district Marowijne. Dit ligt aan de Marowijnerivier en aan de overkant kan je Frans Guyana zien liggen. Dit is tevens het plaatsje dat bekend staat als de plek waar de gigantische illegale drugshandel tussen Suriname en Frans Guyana plaatsvindt. Er varen heel wat bootjes heen en weer tussen beide landen. Wanneer een lading drugs vanuit Frans Guyana de Surinaamse kust bereikt, staat een busje klaar met de deuren van de laadbak open. Er is gewoon politie aanwezig, maar deze worden van tevoren omgekocht om hun mond te houden. Dus ze staan vrolijk toe te kijken hoe het bootje Albina bereikt, hoe als een gek de hele handel het busje wordt ingeladen, de deuren worden dichtgesmeten en het busje rijdt met een rotvaart weg. Binnen een paar tellen is het voorbij. Er hangt een heel lugubere sfeer. Schreeuwende mensen, keiharde muziek en een smerige lucht. Marjo kan het plaatsje goed beschrijven: “het is echt een rattengat”. En dat heeft ook wel weer wat.
We waren het busje nog niet uitgestapt of we werden al overladen met aanbiedingen van mannen die ons met een bootje naar Galibi konden varen. Alleen via de rivier kan je dat stukje binnenland bereiken, er zijn geen wegen naartoe. Van tevoren zijn we door verschillende mensen gewaarschuwd hiervoor. Lang niet iedereen is te vertrouwen, dus voor onze veiligheid konden we niet zomaar bij iemand instappen. Omdat we niet met een georganiseerde trip waren en dus zelf voor onze overtocht moesten zorgen, hebben we weer onze hersenen moeten pijnigen, afwegingen moeten maken, veel overlegd om uiteindelijk een besluit te nemen. We houden het maar weer op het vertrouwen op onze mensenkennis en het volgen van onze intuïtie. We besloten uiteindelijk om met een Indiaanse jongen en zijn opa in/over zee te gaan. Aangezien Galibi bewoond is door indianen leek ons dit het beste besluit. We nestelden ons tussen de lading goederen die de meeste ruimte in het krakkemikkige bootje innamen, kantelde bijna toen zware opa aan boord ging en vertrokken richting horizon. Hoewel het regenseizoen net voorbij is en we Paramaribo in de felle zon achter ons hebben gelaten, begon het de plenzen van de regen. Na ongeveer anderhalf uur varen in de regen met alleen water en regenwoud als weliswaar prachtig uitzicht, kwamen plotseling hutjes aan de kust in zicht: het indianendorpje Christiaankondre te Galibi, een dorpje op wit zand. We konden aan wal. We bedankten onze bootsmannen Gili (omgedoopt tot Gili van Galibi) en opa en zette onze tocht voort op het vaste land. We liepen het strand over, het dorp in, op zoek naar een plaats om te overnachten. De open woonhutjes van de dorpsbewoners liggen verspreid in het witte zand tussen de palm- en mangobomen. We hadden gehoord van een man die bedden verhuurde. Deze bleek bezig te zijn met een verbouwing. Op naar de volgende. Uiteindelijk kwam opa weer op ons pad. Deze bleek een pinahut te verhuren, oftewel een dak op poten. Voor een redelijke prijs konden we daar onze hangmatten ophangen (opa hing die van Marjo op en vroeg of ze even wou testen of hij goed hing. Dus Marjo gaat in de hangmat zitten en valt vervolgens met een harde smak op de grond, doordat opa het touw niet zo goed had vastgeknoopt..Auw.. Opa keek niet op of om. Aangezien het weer nog niets beter was geworden, waren we allang blij met een dak boven ons hoofd. Opa bleek echter Korsakovpatient te zijn, en herhaalde zichzelf tot aan vervelends toe en vergat alle afspraken die we gemaakt hadden. 2 uur ’s middags vroeg hij ons of wij die avond wouden mee-eten. Graag, maar om 9 uur ’s avonds hadden we nog steeds niets gegeten en kwam zijn vrouw namens hem excuses maken. Hij was het vergeten dat we niets te eten bij ons hadden en om het door te geven haha, ach een dag zonder eten overleven we ook wel. Anyway, we wouden die nacht naar het zandstrand Baboesanti, een eindje varen vanaf Galibi, omdat vanaf half februari tot augustus reuzenschildpadden hun eieren hier komen leggen. Gili van Galibi lief aangekeken en die nacht werden we in gele regenjassen tot aan onze enkels gehesen, klommen we in het bootje (uitgeholde boomstam) en begonnen we aan onze nachtelijke tocht over de Atlantische Oceaan. En wat voor een tocht. Keiharde storm, woeste zee, in het pikkedonker. Een paar keer waren we echt even bang dat het bootje zou kantelen vanwege de hoge golven, maar we kwamen uiteindelijk veilig en wel aan op Baboesanti. Laat dat maar aan een indiaan over. Op jacht naar de reuzenzeeschildpadden. Het was pikdonker op het strand, we zagen geen hand voor ogen. Gelukkig had Gili een zaklamp mee, maar omdat we de zeeschildpadden zouden afschrikken, werd deze niet constant aangehouden. Het strand bleek vol dode vissen te liggen, grote dode vissen. Waarom wist Gili van Galibi ook niet. Opeens hoor ik een noodkreet achter me en zie ik Marjo een soort sprongetjes maken. Ze is op een dode vis gaan staan en deze had een soort slagtand. Ze schopt met haar been om het beest dat aan haar voet slingerde te verwijderen. Uiteindelijk is ze bevrijdt. Aii…pijnlijk. We proberen het nog even, maar Marjo houdt het niet vol dus gaat zij terug naar de boot. Ik ben samen met Gili nog even verder gaan kijken en ja hoor, een gigantische schildpad loopt van het strand naar de zee. We gaven de hoop op om nog meer te zien, want het seizoen was net aangebroken, wat betekende dat het een kleine kans was om nog meer te zien.
Toen we bezig waren met de woeste terugreis, zagen we opeens in the middle of nowhere een groepje mensen stilstaan op het strand. Wij er naartoe en daar lag een green turtle, oftewel een krapé. Deze behoort tot de grootste ter wereld, terwijl ons gezegd werd dat dit nog maar een kleintje was. Met een schild van anderhalve meter lang en een gewicht van 200 kilo lag ze daar haar 140 eieren te leggen in een zelfgemaakte kuil. Na een tijdje zagen we hoe ze haar weg terug vond de zee in en in het water verdween. Echt bijzonder mooi!
Weer het bootje in, een enigszins beangstigende reis terug over de zee naar Galibi. Daar aangekomen waren alle lichten in het dorp uit. Zo ook die bij onze hut. Op de tast vonden we onze hangmatten en moe als we waren van alle belevenissen, vielen we als een blok in slaap. Echter, de storm was nog niet gaan liggen, en omdat ons hutje alleen uit een dak met palen bestond, hebben we de hele nacht heen en weer geslingerd in onze hangmatten door de harde wind. Na kort en rusteloos nachtje werden we wakker in iets rustigere weersomstandigheden. De ochtend hebben we op het strand en in het dorpje doorgebracht en even later werden we teruggevaren naar Albina. Deze tocht verliep weliswaar een stuk rustiger. We zijn nog even de markt van Albina over gelopen, eindelijk wat kunnen eten en vervolgens vervoer terug kunnen regelen naar Paramaribo. Het was tevens Marjo’s verjaardag, dus ’s avonds hebben we dat gevierd. Eerst thuis aan de Djedoestraat en ’s avonds in de stad. Dat had ze ook wel verdiend na al haar pech. En zo eindigde ons vermoeiende maar avontuurlijke weekend.

Verder..op het werk gaat het nog steeds goed! Ik heb het erg druk, loop een beetje op mijn tenen, maar de dagen vliegen voorbij op deze manier. Te bedenken dat ik hier alweer een dikke 4 maanden zit..het beangstigt me een beetje, ik wil nog zoveel doen! Maar daar heb ik nog een half jaar de tijd voor. Ik vind het werk echt mooi, ik leer elke dag weer zoveel! Doordat Suriname over zoveel verschillende bevolkingsgroepen beschikt, leer ik ook echt veel over de verschillende culturen. De Hindoestaanse cultuur bijvoorbeeld: veel vrouwen die bij me komen zijn op heel jonge leeftijd uitgehuwelijkt. Vervolgens gaan deze meisjes bij hun schoonouders wonen, waar ze in mijn gevallen veelal worden gebruikt als huisslaaf. Ze krijgen al heel erg jong kinderen en zorgen alleen voor het hele huishouden en de kinderen. Wanneer zij op latere leeftijd samen gaan wonen met hun man en kinderen en ook nog eens door hem zowel lichamelijk, geestelijk, seksueel en financieel geweld ondergaat, is dit voor vele van mijn cliënten de aanleiding om hulp bij de stichting te gaan zoeken. Vaak kan ze niet bij haar ouders terecht, omdat ze deze dan tot schande brengt. Er heerst een groot taboe op huiselijk geweld en de hele familie doet alsof hun neus bloedt. Dit is natuurlijk lang niet bij elk gezin het geval en ik wil ook zeker niet generaliseren, maar voornamelijk bij de gezinnen waar de oude traditionele patronen nog aangehangen worden. De angst van sommige vrouwen geeft me regelmatig kippenvel. Maar als ik dan merk dat ik wat voor ze kan betekenen is dat zo mooi :)

Het gaat dus goed/ a’e go/ mi de/ ala dya. Neemt niet weg dat ik af en toe wel toe ben aan een warme brasa van jullie lieve mensen in NL.
Ik ga gaan :P mo gwe.
Lieve mensen, laterrrrrrr