Bakaa Boto

Soso lobi voor iedereen, wan bun nyun yari!! Beter laat dan nooit toch..
T’is nu weer een poos geleden dat ik wat van me heb laten horen, dus laat ik ’s een uitgebreid verhaal droppen.
Heb het aardig druk, stage heeft meer vorm gekregen, de prestatiedruk is aardig opgelopen en heb veel te doen. Inmiddels mag ik al een tijdje van de echte praktijk proeven en de verhalen van die vrouwen gaan me niet in de koude kleren zitten, best heftig allemaal. Ik heb mijn eigen cliënten en het is altijd wel weer even slikken wanneer een cliënt haar verhaal heeft gedaan. Naast het cliëntenwerk ga ik af en toe ook mee naar voorlichtingen en beursen. Laatst heb ik nog een zegje gedaan namens de stichting op een beurs over alcohol en drugs op Saramacca. Daarbij doe ik nog steeds de training van de zelfhulpgroep.
Marjolein heeft drie vrienden op bezoek gehad voor twee weken en Lukas had zijn moeder en haar vriend op bezoek voor drie weken. Zij slapen bij het logeeradres van hun bezoek, dus dat betekende dat ik even alleen verbleef aan de Djedoestraat. No problemo mensen, ja ik weet dat enkele lezers nu hun vraagtekens zetten bij mijn veiligheid. Maar eerlijk waar, aan de Djedoestraat voel ik me het meest veilig in heel Paramaribo. En echt alleen was ik ook niet, want ik had altijd nog Doggy, ratten, hagedissen en hele lieve buurtgenoten die regelmatig even langskomen voor een drankje op de veranda  Achter de deur ben je alleen, maar daarbuiten leeft het en hoef je je nooit te vervelen, want iedereen leeft op straat. Daarbij komt dat ik het ook wel lekker vond om even een weekje alleen m’n gang te kunnen gaan.

En wat vreet ik hier zoal uit…tsjah waar zal ik beginnen…
Onafhankelijkheidsdag, oftewel Srefidensi. Was een nationale feestdag en errug leuk. Aan de waterkant en in de palmentuin was het een drukte van jewelste; muziek, muziek, muziek. Maar vooral de maand december is hier uitbundig gevierd. Wanneer mensen hier te horen kregen dat ik hier nog zo’n poos zit, kreeg ik regelmatig de reactie: “Saaa, dan ga je december meemaken!”. De Surinamers in Nederland schijnen speciaal voor deze maand naar Switi Sranan te komen, omdat het niet gemist mag worden. Het begon met verschillende kerstvieringen van onder andere mijn stage en die van Marjo. Op kerstavond hadden de jongens uit de buurt een barbeque op de hoek van de straat georganiseerd. De week tussen kerst en oud en nieuw was het al helemaal gekte; een dagenlange dansende stad, overal muziek, een vuurwerkestafette. De week voor oud en nieuw leek het alsof het elke avond net 12 uur was geweest zoals het Nieuwjaar in Nederland gevierd wordt; we werden gebombardeerd met vuurwerk, elke avond werd er heel wat afgeknald. Maar op oudejaarsavond zelf was het helemaal erg. Onze lieve buurman Gerson had een knaller gekocht van 600 meter lang, bijna drie keer de straat lang. ’s Avonds was het hossen op straatmuziek en om 12 uur hebben we ons naar huis gehaast om te zien en meemaken hoe de mensen hier toasten op het nieuwe jaar. Het feest werd hier in de buurt voortgezet en later ging onze buurt Beekhuizen collectief de stad in. Het is echt een volksbuurt. Er wonen bijna alleen maar creoolse mensen en heel weinig mensen van een andere etniciteit. Iedereen kent iedereen en dat zijn voornamelijk jongeren. Wanneer het ’s avonds wat koeler wordt staat op elke straathoek een fatu van jongens met brommertjes.
En je raad nooit waar we laatst zijn geweest..een openluchtconcert van Shaggy!:P Haha Mister Boombastic, Mister Loverlover :P Was een verrassingsact op het onafhankelijkheidsplein en heel Paramaribo ging z’n dak. Mi Gado..

En dan afgelopen weekend. Er kwam onverwacht een trip naar de binnenlanden op ons pad. En het was fantastisch! We zijn naar Bakaa Boto geweest, onderaan het Brokopondomeer. 6 uur rijden in een gammel busje met een rotvaart over een bauxietweg vol kuilen. Doordat de weg een rode kleur heeft van de bauxiet, stuift dat als een gek, met als gevolg dat alles rood wordt; haren, kleren, etc. Het was de bedoeling dat we het laatste stuk met een boot zouden reizen, maar omdat het al te snel donker zou worden werd dat te gevaarlijk. Noodoplossing: met de rammelbak door een smal paadje in de jungle, op weg naar bestemming. En daar begon het avontuur al. Het werd donker, het plensde, we kwamen een aantal keren vast te zitten en de bus moest over dunne plankjes die over een diepe kuil waren gelegd. Het is allemaal goed gekomen en uiteindelijk bereikten we een kleine open plek waar onze hut stond om in te overnachten. Ook al was het donker, we zagen gelijk dat het er prachtig moest zijn. Het ligt aan een uitloper van het stuwmeer, omringt door tropisch regenwoud en stroomversnellingen (sula’s). We zijn gelijk het water in gegaan, in het pikkedonker, dus daar was enkele begeleiding bij nodig, vanwege de rotsblokken. Heerlijk afkoelen tussen de rotsen in sula’s die een soort massage gaven, een extreem bubbelbadidee, want je moet een stabiele houding zien te vinden om niet meegevoerd te worden met de harde stroming.
De volgende ochtend zijn we vroeg op pad gegaan. Een wandeltocht door het oerwoud! Zo mooi!! Vaak moesten we water over en in het begin probeerde ik m’n sneakers nog droog te houden. Maar al snel gaf ik dat op en banjerde ik gewoon overal doorheen. Onderweg kwamen we nog een boslandbewoonster tegen in traditionele kledendracht met een grote mand op d’r hoofd. We zijn gaan zwemmen tussen de rotsblokken, sula’s en watervalletjes, waar het bedwingen ervan enig teamwork vereiste, en zijn vervolgens weer terug gekeerd naar het kampje. Later op de dag zijn we met een bootje het stuwmeer opgegaan. Heerlijk, ik kon er wel een hele dag in blijven varen. Af en toe stonden links en rechts vrouwen en kinderen zich te wassen of de afwas te doen in het water. We zijn ergens even gestopt en hebben vruchten geproefd uit het woud. ’s Avonds hebben we tijdens een kampvuurtje nog zitten nagenieten.
De ochtend daarop zijn we naar Duwata gegaan, een bosnegerdorpje niet ver van onze verblijfplaats. De mensen lopen in mooie kleden, de vrouwen met een ontbloot bovenlijf, hebben hun eigen taal (Saramacaans) en wonen in houten hutjes. Een totaal andere wereld! ’s Middags zijn we weer met de bus terug gekeerd naar Paramaribo. Het was een heerlijk weekend!

Ook heb ik triest nieuws, een overlijdingsbericht:
Arsan, Doggy, ons lieve hondje is dood. Ze was gisteravond al ziek, aan het overgeven en wat suffig, maar dacht dat ze gewoon misselijk was en dat het de volgende dag wel beter zou gaan. Toen ik vandaag thuis kwam van m’n werk vond ik haar op het erf. Er kwam groen schuim uit d’r bek. Ik heb nog een dierenarts proberen te bellen, maar het was te laat. Ze overleed terwijl ik naast haar panisch een nummer van een arts probeerde te vinden in de telefoongids. Mensen uit de buurt denken allemaal dat ze vergiftigd is. Wat het ook geweest kan zijn, ik vind het erg jammer dat we onze lieve Doggy nu moeten missen. Het was altijd een vrolijk ontvangst bij thuiskomst, wanneer ze tegen me opsprong en in m’n tenen bijtte. Ze was groot geworden, blafte de buurt bij elkaar en zeker geen rustige hond. Ik heb alweer van drie mensen een nieuwe hond aangeboden gekregen, maar ik ben bang dat dat niet gaat gebeuren.

Zoals jullie kunnen zien heb ik eindelijk wat meer foto's op deze site kunnen zetten. Ook bij de vorige berichten die ik geplaatst heb staan wat nieuwe foto's. Enjoy!

Ah bun, een bigi brasa voor jullie allemaal en tot horens!!!

Dikke kus San