No Spang

24 OKTOBER 2006: WHITE BEACH
Fa waka lieve mensen? Wie kan me verslag doen van Jurassic 5, Stones Throw, Cali Agents, Opgezwolle, Postman, en alles wat ik gemist heb in NL. I miss that shit :)
Ik maak het nog steeds goed hier. Op stage nog aardig rustig en daarbij volg ik nu ook een cursus Familie Opstellingen, wat ook erg interessant lijkt.
We zijn een aantal keren op pad geweest met de buren Gerson en Ardin, die ons regelmatig de mooie plekjes van Paramaribo laten zien, malle Leon is nog een avondje op bezoek geweest, en zaterdag zijn we naar de plantage in Commewijne gereden. Voor de mensen die van plan zijn om Suriname te komen bezoeken, raad ik aan daar een keer te overnachten, supermooi! Ook ben ik afgelopen zondag samen met Shirley, mijn stagebegeleidster, naar de viering van het 90 jarige bestaan van een kindertehuis in Commewijne geweest, om de Stichting Stop Geweld tegen Vrouwen te vertegenwoordigen. Na drie keer verkeerd gereden te zijn, troffen we er een Hindoestaans feest, met heerlijk eten dat met de hand moest worden gegeten, danseressen in prachtige Sari’s gekleed en heb ik weer voor het eerst sinds jaaaaaren een kerkdienst bijgewoond en liederen in Hindi gezongen. Was een erg leuke ervaring.
Puppy Arsan, door ons vaker ‘Doggy’ genoemd, maakt het erg goed. Rent in het rond, bijt in tenen en kauwt op slippers. Gaat met grote sprongen vooruit. Toen Marjo laatst thuis kwam van haar stage deed Doggy zijn eerst blafje, maar daar is het ook bij gebleven. Hij piept meer. Of we er wat aan zullen hebben als waakhond betwijfel ik, want volgens mij is het een softy ten top.
Afgelopen maandag was het een nationale vrij dag in Suriname, want de moslims vierden het suikerfeest. Een extra lang weekend dus. Die dag was ook Gersons verjaardag en hij vierde zijn verjaardag op White Bach, het aangelegde witte strand, een soort paradijsje. Al om 11 uur ’s ochtends vertrokken we, Gerson had busjes gehuurd die ons voor onze deur kwamen oppikken. En de hele Djedoestraat ging mee. Ik kwam naast een oude big momma te zitten, waardoor ik maar een half stoeltje had om op te zitten, maar waarmee ik onderweg leuke gesprekken heb gevoerd. Gerson had een hele steiger over het water afgehuurd voor zijn feest. Er waren verschrikkelijk veel mensen, met Lukas, Marjo en ik als enige bakra’s (blanken). Daar hebben we de hele dag en avond doorgebracht met heerlijke Surinaamse hapjes, zwemmen, en natuurlijk dansen. Er was een Surinaams bandje ingehuurd, dat hier nogal bekend schijnt te zijn: Naks. Salsa, merengue, etc.: dansbare muziek dus. En dansen kunnen ze hier. Dat is heel wat anders dan dat je in Nederland mensen los ziet gaan op de dansvloer, want daar is het merendeel toch wel half spastisch bezig in vergelijking met hier. Iedereen kan hier dansen lijkt het wel. Het werd donker, kleine lichtjes gingen aan en de mensen stonden boven het water van White Beach op een steiger te dansen en te dansen. Echt een superfeest.
Voor de rest heb ik deze week natuurlijk stage gelopen en heb ik samen met Shirley voorlichting gegeven over huiselijk geweld op een stichting die jongeren die vroegtijdig school hebben verlaten een vak leert. Daar eenmaal aangekomen bleek het een elektro-opleiding te zijn, wat betekende dat de hele zaal vol jongens zat. En daar sta je dan als blank meisje voor een hele groep Surinaamse jongens die de Dutch girls, oftewel ‘tata’s, maar al te interessant vinden. Ondanks dat hebben we het er toch goed vanaf gebracht :)
Als ik nu denk aan het leven in NL, zou ik tegen iedereen willen zeggen: Take a break mensen! Alles gaat hier zo relaxed. Het gaat zoals het gaat, het komt zoals het komt, no spang. Hier zie je geen mens gehaast lopen en worden voor afspraken slechts tijdsindicaties gegeven. De bussen hier wachten op je als je nog wilt instappen maar nog niet klaarstaat, iets wat ik in NL net ken. En de mensen nemen het er dan ook van en slenteren op hun dode gemakje naar het wachtende busje vol mensen. Vraag je aan iemand hoe het met diegene gaat, dan kan je ervan op aan dat je als antwoord “rustig” te horen krijgt. Staan ze ergens versteld van, krijg je vaak als reactie een verbaasde "Saaaaaaang!!??". En de mensen zijn hier vrolijk, echte levensgenieters. Iedereen leeft buiten, overal zie je groepjes jongens op straat hangen met brommertjes; fatu’s noemen ze dat. In de stad hoor je overal muziek vandaan schetteren. Ook zijn de meeste mensen erg vaag; je hoeft bijvoorbeeld niet de weg te gaan vragen want iedereen stuurt je een andere kant op of legt het op zo’n vage manier uit dat je er nog geen touw aan vast kan knopen: ‘bij die dinges rechts en dan op het gegeven moment zie je het wel ergens links’. Ze hebben het vaak over ‘dingen’ en dan moet je maar begrijpen waar ze het over hebben. En als ze hun zegje hebben gedaan eindigen ze met: ‘dus dat’. Hehe I like it :) Het is in ieder geval een totaal ander cultuurtje, hoewel het al snel vertrouwd is gaan voelen, waarschijnlijk doordat ze hier ook Nederlands spreken. Maar dat neemt niet weg dat ik nog regelmatig sta te kijken van wat ik nu weer heb meegemaakt. Vooral als ik in het busje zit naar mijn werk of naar de stad, ben ik me ervan bewust waar ik beland ben. Dat is elke keer weer een hele ervaring op zich; keiharde vrolijke muziek, afgewisseld met overmatig getoeter, gammelheid ten top en hobbels waar je u tegen zegt.
Dit weekend schijnt er een jazz-festival te zijn in de stad, waar ik natuurlijk heen wil en gaan Marjo en ik met nog wat anderen het uitgaansleven in Paramaribo nog wat verder verkennen. Lukas’ vriendin is afgelopen dinsdag aangekomen en zij zijn nu met zijn tweeën een weekje in een ander huis.

6 NOVEMBER 2006: COLAKREEK
Bovenstaand bericht is alweer aardig oud, daarom nog maar even een update erbij.
We maken het goed hier, we lijden een welbewogen leven. Zo heeft iemand ons leven hier omschreven en ik denk dat dat het juiste woord ervoor is. Het is lastig uit te leggen hoe het hier is, je kan je er van alles bij voorstellen, maar pas door het zelf te ervaren kan je een indruk krijgen van het leven hier. Ik vind het moeilijk om goed over te kunnen brengen wat zich hier afspeelt.
We zijn afgelopen weekend naar Colakreek geweest, een natuurbadplaats een eindje buiten de stad. ’s Ochtends vroeg vertrokken met een gammel busje, hangmatten mee, muziekje mee samen met een groepje uit Groningen. Was heerlijk uitrusten, en daar was ik echt aan toe, want die week daarvoor hebben zich bizarre dingen voor gedaan en het werd wel weer ’s tijd voor een dagje lui doen. We hebben de dag doorgebracht met het heerlijk liggen in hangmatten onder de palmbomen en zwemmen in het colakleurige water (vandaar de naam Colakreek). De tijd vloog, ’s avonds weer terug met eenzelfde gammel busje over een hobbelig wegdek naar Paramaribo en toen was het tijd voor een feest. We hadden kaartjes gehaald voor een event in de stad, “Lustig” genaamd, dat bekend staat om zijn ‘zoete en tropische beats’ haha:P. Het werd gehouden in een soort tunnel, een deel overdekt en een deel open lucht. Dat hebben we tot ’s ochtends vroeg volgehouden en een paar uurtjes later ging de wekker alweer. Ik had besloten om met Marjo mee te gaan naar de kerk van haar stage. Wat ik niet wist was dat dat een uur staand zingen inhield, een preek waarbij je regelmatig de opdracht kreeg om je buurman een Gods zegen en een high-five te geven en emotionele mensen met hun handen in de lucht. De mensen gingen echt helemaal uit hun dak, het was een vrolijke bedoening; denk aan swingende en luidkeels zingende Surinamers. De cliënten van Marjo waren ook aanwezig en de levensverhalen van die mannen zijn niet niks. Ze werkt in de verslavingszorg, wat een opvang voor die mannen inhoudt en daarbij zit dus ook die kerkgemeenschap aangesloten. Het maakt je wel bewust van de realiteit hier, het harde leven. Het lijkt hier wel allemaal heel mooi en vrolijk en vol no spang, maar leef je op straat of heb je het gewoon niet ruim, dan is het echt een kwestie van overleven. En dat zijn er velen. Echt een keiharde wereld die we in Nederland niet kennen.
We maken hier in ieder geval veel mee en doordat we, in tegendeel tot de meeste stagiaires, tussen de lokale bevolking wonen en in een niet al te rijke buurt, krijgen we ook veel dingen van het echte leven hier mee. We zijn de enige bakra’s in de hele wijk Beekhuizen, de meeste stagiaires zitten in wijken aan de andere kant van de stad. Ik vind het juist leuk om zo te leven en niet te klitten aan groepen Nederlanders. Het is leuk om af en toe met een groep op pad te gaan, maar wat je hier ziet bij de Nederlanders die er zijn, is datgene waar zoveel mensen in Nederland commentaar op hebben als het over allochtonen gaat: ze zoeken elkaar allemaal op, elke etniciteit heeft z’n eigen groepje en moet niks hebben van andere volken. Nederlanders klitten hier als geen ander aan elkaar. Het mooie van Suriname is dat heel veel verschillende bevolkingsgroepen naast elkaar leven en dat ook allemaal accepteren. Wat dat betreft kunnen de Hollanders nog wat leren van dit land.
Op stage is ook alles goed. Er is een zelfhulpgroep van start gegaan van oud-cliënten van de stichting, die nu getraind worden om in de toekomst als vrijwilliger van de stichting zelf cliënten te kunnen ondersteunen. Hier werk ik ook aan mee en het is erg interessant om te zien hoe die vrouwen nu met hun verleden omgaan, hoeveel herkenning ze bij elkaar hebben en hoe zij hun ervaring nu willen inzetten om anderen te helpen die hetzelfde hebben meegemaakt. Ik ga er in ieder geval met plezier naartoe en leer heel erg veel:)
Peeps, t’is weer leuk geweest, Laterrrrrrrssss

Dikke kus aan jullie schatten, het is erg leuk om berichtjes te ontvangen!

P.S. foto’s worden moeilijk, i.v.m. kapotte camera, ik kijk wat ik kan doen